De oprichting van NAVRO

De kringen verwierven vlug vaste voet over het ganse land. Teneinde meer aanzien en invloed te krijgen, richtten ze in 1935, rond Luitenant-kolonel SBH R. LENTZ, een overkoepelend orgaan op. Het is de “Nationale Unie van Reserveofficieren”, die later de “Nationale Vereniging van Reserveofficieren” (NAVRO, en vanaf 1975 wordt dit NVRO) wordt, en in het Frans “Union Nationale des Officiers de Réserve” (UNOR). In januari 1935 ondertekent de Minister van Landsverdediging de oprichtingsakte van NAVRO, hierdoor de stichting bekrachtigend van het orgaan dat de verschillende locale en regimentskringen zal op elkaar afstemmen. De statuten van NAVRO verschenen in het Belgisch Staatsblad op 2 februari 1935.

De doelstellingen van NAVRO waren (vertaald uit het Frans):

• het onderhouden en ontwikkelen tussen de reserveofficieren van de broederlijke kameraadschap dat hen moet samenbrengen in de geest van de eed die ze afgelegd hebben,

• de morele en materiële belangen van de reserveofficier verdedigen, en dit zowel in het burger als in het militair leven,

• de uitbreiding van regimentaire verenigingen van reserveofficieren in de hand werken,

• de militaire overheid bijstaan in de verbetering van de militaire vorming van de reserveofficieren en het rationeel gebruik van hun vaardigheden.

In de loop van de jaren werden deze doelstellingen meerdere malen gewijzigd. In 1965 kwam men uiteindelijk tot de versie die, na enkele kleine aanpassingen ondergaan te hebben, deze is thans opgenomen in onze statuten (algemene vergadering van 21/03/1965):

• het onderhouden en het ontwikkelen van de kameraadschap onder de reserveofficieren in de geest van hun eed,

• het bevorderen van de morele en materiële belangen van de reserveofficieren en dit zowel in het militair als in het burgerleven,

• het stimuleren van de ontwikkeling van kringen en verenigingen van reserveofficieren en hen helpen en steunen in hun activiteiten,

• samen te werken met de militaire overheid met als doel de militaire opleiding van de reserveofficieren te vervolmaken,

• het nauwer aanhalen van de samenwerkingsverbanden tussen de reserveofficieren en het beroepskader,

• het bevorderen van de harmonieuze betrekkingen tussen het leger en de natie,

• de belangstelling wekken bij de jeugd voor de taak en de inzet van de reserveofficier,

• het mee werken als vereniging aan de ontwikkeling van de burgerzin, en aan de maatschappelijke integratie van de Krijgsmacht bij de Belgische bevolking.

Het loont ook de moeite te kijken hoe de Raad van Bestuur toen samengesteld was. Hij telde 33 bestuurders, als volgt onderverdeeld: 10 voor de infanterie, 6 voor de artillerie, 3 voor de cavalerie, 3 voor de genie, 3 voor de militaire luchtvaart, 2 voor het transportkorps, 2 voor de gezondheidsdienst, 1 voor de dienst veeartsenij, 1 voor de administratieve diensten, 1 voor de rijkswacht en 1 voor de algemene diensten (militaire com. van de reserve, industriële mobilisatie).

Eveneens tijdens de algemene vergadering van 1965, werd de term “groepering” ingevoerd. De bestuurders waren toen verkozen uit een lijst van geassocieerde leden voorgedragen door hun groepering.Iedere groepering had recht op minstens één bestuurder. En de raad telde toen 70 bestuurders! In 1972 werden de statuten nogmaals aangepast en het aantal bestuurders werd beperkt tot 40.

De eerste Voorzitter van NAVRO was LtKol (R) SBH R. LENTZ. Hij bleef deze functie bekleden tot aan de Tweede Wereldoorlog. De term “Vorzitter” veranderde ook nu en dan: van 1935 tot het einde van de jaren 1950 sprak men van Voorzitter, nadien en gedurende enkele jaren van Algemene Voorzitter, en dan einde jaren 1960-begin jaren 1970 opnieuw van Voorzitter. Van 1973 tot 1990, sprak men opnieuw van Algemene Voorzitter, en in 1990 werd de term Nationaal Voorzitter verkozen.

Vanaf de stichting, zal de NAVRO meerdere vergaderingen en plenaire zittingen houden en in werkcomités de studie aanvangen van het statuut van de RO, zijn vervolmaking en zijn attributies. Zo werden info-avonden ingericht alsmede vormingsconferenties (de meeste daarvan gingen door in hun lokaal op de Steenweg op Waterloo), een nationaal colloquium die gehouden werd in het atheneum Albert Catteau en een internationale academische zitting in de grote zaal van het Paleis voor Schone Kunsten. Dank zij een opmerkelijke inzet van zijn leiders en mede het persoonlijk prestige van Luitenant-kolonel SBH LENTZ, was het gehoor van NAVRO vanaf deze periode reeds aanzienlijk.

Maar NAVRO was ook actief op internationaal vlak. In juni 1935 nodigde ze te Brussel delegaties uit van RO’s uit Frankrijk en Nederland. Een academische zitting vond plaats in de Koninklijke Militaire School, en een défilé met 5.000 RO’s vond plaats voor Koning Leopold III, waarmee ze aantoonde waarom ze opgericht was. Dit was nog maar een begin. Inderdaad, NAVRO onderhield verder belangrijke relaties met de Union Nationale des Officiers de Réserve de France, bij wie een NAVRO-delegatie op bezoek ging te Parijs in 1937, alsook met de Algemene Vereniging van Nederlandse Reserveofficieren, die de delegatie ontving in Breda in 1938 in het prestigieus kader van de Koninklijke Militaire Academie, daar waar tweeëndertig jaar later CIOR-ICRO ook zou ontvangen worden onder een Belgisch voorzitterschap. Men vindt trouwens in deze reeds lang geleden relaties de basis waarop in 1947 men zou steunen voor de stichting van de Intergeallieerde Confederatie van Reserveofficieren (ICRO-CIOR) te Brussel. We zullen er later over spreken.

Leopold III ging op zijn beurt trachten aan ons leger meer waarde te geven. Tegelijkertijd, zou hij alles in het werk stellen bij de grote mogendheden om de neutraliteit van ons Land voorop te stellen. Daardoor hoopte hij dat onze onafhankelijkheid zou gevrijwaard zijn. Helaas, het grote onheil spaarde noch ons Land noch dat van onze noorderburen.

NAVRO publiceerde een tijdschrift, waarin interessante studies stonden rijkelijk geïllustreerd en gewijd aan de diverse conflicten van toen in het bijzonder aan de Spaanse oorlog.

De NAVRO-activiteiten waren zeer druk op nationaal plan, zij spreidden zich over het ganse land door de eigen initiatieven genomen door verenigingen en regimentsvriendenkringen, alsmede regionale kringen van Reserveofficieren.

Luitenant-kolonel SBH LENTZ